Κοιτάξτε προσεκτικά τον εικονιζόμενο στη φωτογραφία. Ονομάζεται Gregg Gillis και είναι 27 ετών. Σας θυμίζει εγκληματία? Αμφιβάλλω. Κι όμως το πρώην του hobby και η σταδιακά εξελισσόμενη σε βιοποριστική απασχόλησή του θεωρείται από πολλά -όχι όλα ευτυχώς- νομικά συστήματα έγκλημα με αρκετά βαριά ποινή μάλιστα. Πιο συγκεκριμένα θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτό που πολύ εύκολα οι δισκογραφικές εταιρίες προσδίδουν πια ως επίθετο σε πολλούς καλλιτέχνες κλέπτης πνευματικών δικαιωμάτων. Το παράδοξο όμως είναι ότι καμιά νομική κίνηση δεν έχει γίνει ενάντια στο πρόσωπο του. Ακόμη τουλάχιστον.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο εικονιζόμενος κύριος που κατάγεται από το Pittsburg, PA το πρωί εργάζεται ως βιολόγος και το βράδυ βάζει φωτιά σε όλα τα μεγάλα club των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρώπης και όπου αλλού η ταχύτατα εξελισσόμενη φήμη του τον ωθήσει. Τα εμπρηστικά του εργαλεία περιλαμβάνουν ένα σετ ακουστικών, ένα laptop αξίας 1.500 euro και ηχεία εντάσεως πολλών χιλιάδων Watt.
Ας περάσουμε τώρα στο σημαντικότερο: το περιεχόμενο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Γενικά ως τέτοιο θα μπορούσε να θωρηθεί η μουσική. Πιο συγκεκριμένα? Όλα τα είδη μουσικής που ακούστηκαν περισσότερο τις τελευταίες 4,5 δεκαετίες και δημιούργησαν τις απαραίτητες εκείνες συνθήκες που οδήγησαν στην επικράτηση των chart, hit lists, top 10, όπως θέλετε πείτε τα-κομματιών που ΟΛΟΙ σίγουρα έχουμε κινηθεί στους ρυθμούς τους, έχουμε σιγοτραγουδήσει και κατά καιρούς έχουμε αποκαλέσει αγαπημένα.
Νομίζω ότι ένα αρκετά πειστικό δείγμα της εντύπωσης που έχει δημιουργήσει η δουλειά του είναι η αρκετά λεπτομερής καταμέτρηση για πολιτικό, μέλους της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ κου Doyle των καλλιτεχνικών του επιτευγμάτων. Στη σχετική περσινή συζήτηση για το ψηφιακό μέλλον της Αμερικής ο βουλευτής εμφανίζεται να λέει στο documentaire Good Copy Bad Copy του Andreas Johnsen: «O εν λόγω κύριος μέσα σε διάστημα 30 δευτερολέπτων καταφέρνει να αναμίξει ακούσματα των sir Elton John, Notorious B.I.G και Destiny’s Child.» Και επειδή καταλαβαίνω ότι τέτοια ακούσματα ίσως ακούγονται αρκετά απόμακρα ως προς την αισθητική ορισμένων μπορούμε να παραθέσουμε ως βασικά συστατικά των μιγμάτων που δημιουργεί, διάσπαρτα ονόματα από πιο κλασσικά όπως Michael Jackson, The Who, Rod Stewart, Αbba, Earth Wind And Fire, Fleetwood Mac μέχρι πιο πρόσφατα όπως Africa Bambaata, Nirvana, Cranberries, Beasty Boys, Jay-z, Blur, Prodigy, Dj Tiesto, The Cure, Daft Punk, Coldplay έως και πιο εφήμερα όπως Nelly, Tipsy, Timbaland, Kanye West, Fergie, Avrile Lavigne και Soulja Boy. Αυτά όσον αφορά μια ενδεικτική χρονολογική προσέγγιση του φαινομένου, δε μας φθάνει ο χορός για να επιχειρήσουμε και την ανά μουσικό είδος προσέγγιση.
Κάπου εδώ λοιπόν προκύπτει το παράδοξο του φαινομένου λοιπόν. Πώς είναι δυνατόν ένα άτομο που χρησιμοποιεί πολύ αναγνωρισμένα δείγματα της δουλειάς πασίγνωστων καλλιτεχνών να μην έχει υποστεί καμιά νομική δίωξη εναντίον του τη στιγμή το νομικό πλαίσιο – της πατρίδας του τουλάχιστον γίνεται όλο και αυστηρότερο? Μια άποψη λέει ότι είναι θέμα χρόνου ή όπως πιο χαρακτηριστικά έχει γραφθεί στον τύπο «όλη του η δουλειά είναι μια αγωγή που περιμένει να πραγματωθεί». Η αλήθεια είναι ότι με το τελευταίο του άλμπουμ έγινε ευρύτερα γνωστός και συνεπώς τώρα ίσως αρχίσει να θεωρείται επικίνδυνος όσον αφορά την ιδεολογική βάση της νομοθεσίας περί πνευματικής ιδιοκτησίας, δηλαδή τον ανταγωνισμό.
Προσωπικά θέλω να συμμερίζομαι την άποψη της Chicago Tribune ότι η καλλιτεχνική του δημιουργία που περιλαμβάνει τόνους υλικού το οποίο αν και πατενταρισμένο και συνεπώς προστατευμένο από τους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας, τη στιγμή που έχει υποστεί επεξεργασία και έχει αναμιχθεί με νέα στοιχεία που μπορούν αποκαλεστούν ως μια νέα μορφή τέχνης , είναι νόμιμη και αν μη τι άλλο αξίζει να ακουστεί. Ιδιαίτερα μάλιστα τη στιγμή που «αξίζουν ν’ ακούγονται» κομμάτια όπως το All Summer Long του Kid Rock. Οι περισσότεροι θα έχετε παρατηρήσει την ξεκάθαρη χρήση του Sweet Home Alabama των Lynyrd Skynyrd ακούστε όμως και το Werewolves of London από τον Warren Zevon και θα καταλάβετε.
Info
Ο Gregg Gillis εμφανίζεται με το καλλιτεχνικό Girl Talk. Έχει κυκλοφορήσει 4 album από το 2002 :
Secret Diary-2002
Unstoppable-2004
Night Ripper-2006 και το πιο πρόσφατο
Feed the animals, διαθέσιμο για download ανάλογα με την οικονομική και ιδεολογική προδιάθεση του καθενός στο site Illegal art.net
Δημήτρης Μαυρίδης
παντειακά νέα 