Η δεκαετία του 1990 ήταν μια ενδιαφέρουσα δεκαετία, δεν διέφερε και πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά αν ο σημερινός φοιτητής έμπαινε σε μια χρονομηχανή και γύριζε πίσω στο χρόνο, θα έβλεπε το Πάντειο κάπως διαφορετικά. Ας δούμε τι θα έβλεπε ένας φοιτητής αν γυρνούσε στις αρχές της δεκαετίας του 1990
Το Πάντειο
Το Πάντειο ως κτίριο ήταν αρκετά διαφορετικό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 το νέο μπεζ κτίριο δεν υπήρχε ακόμα, το παλιό κτίριο που υπήρχε εκεί είχε ήδη γκρεμιστεί και χρησιμοποιούνταν ως τεράστιο πάρκινγκ. Το νέο κτίριο άρχισε να κτίζεται και παραδόθηκε το 1996, σε μία μεγαλειώδη τελετή εγκαινίων παρουσία του τότε Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλου.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτή η διαφορά, το κεραμιδί κτίριο, αν και εξωτερικά ακριβώς ίδιο με σήμερα, εσωτερικά ήταν πολύ διαφορετικό. Το κυλικείο του κυρ Πανάγου ήταν πιο μικρό, η βιβλιοθήκη, της οποίας η είσοδος βρισκόταν σχεδόν απέναντι από την αριστερή σκάλα, καταλάμβανε μόλις έναν όροφο, με αρκετά διαφορετική διαρρύθμιση, ενώ όλοι οι υπόλοιποι όροφοι, εκτός από διοικητικές υπηρεσίες, φιλοξενούσαν και αίθουσες διδασκαλίας. Μεταξύ αυτών και το περίφημο Αμφιθέατρο 1, ιστορικό αμφιθέατρο, καθώς σε αυτό εκτός από μαθήματα είχαν διεξαχθεί και πάρα πολλές φοιτητικές συνελεύσεις.
Το μόνο κτίριο το οποίο δεν έχει αλλάξει τόσο είναι το γυάλινο κτίριο, αν εξαιρέσει κανείς τα ρολά ασφαλείας. Τέλος να πούμε ότι ο πεζόδρομος δεν υπήρχε μεταξύ του νέου και των παλαιών κτιρίων και ότι μπροστά από το κεραμιδί κτίριο υπήρχαν κάγκελα και πόρτες.
Τα τμήματα
Αν ήσουν φοιτητής του Παντείου στις αρχές του 1990 θα ήσουν φοιτητής σε ένα από τα εξής τμήματα: Δημόσιας Διοίκησης (όπου οι ομηρικοί καβγάδες μεταξύ των καθηγητών κόντεψαν να διαλύσουν το τμήμα), Αστικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης (το ΤΑΠΑ, αυτό που σήμερα ονομάζεται ΤΟΠΑ, περιττό να πούμε ότι οι φοιτητές του τμήματος ονομάζονταν ΤΑΠες!), Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σπουδών (από τη διάσπαση του οποίου προέκυψαν τα τμήματα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας και Ευρωπαϊκών και Διεθνών Σπουδών), Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (το οποίο μετονομάστηκε σε Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού), Κοινωνιολογίας, Κοινωνικής Πολιτικής και Ανθρωπολογίας (το οποίο προέκυψε από τη διάσπαση του τμήματος Κοινωνιολογίας) και Ψυχολογίας.
Αν το 1990 ήσασταν πρωτοετείς φοιτητής και είχατε περάσει σε κάποιο τμήμα του Παντείου θα σας ρωτούσαν μήπως αντί να εγγραφείτε στο τμήμα που είχατε περάσει, επιθυμούσατε να εγγραφείτε στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας καθώς δεν είχε συμπεριληφθεί στο μηχανογραφικό δελτίο.
Αν το 1990 ήσασταν δευτεροετής φοιτητής στο τμήμα Δημόσιας Διοίκησης θα σας ρωτούσαν μήπως αντί για πτυχίο από το τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, επιθυμούσατε να πάρετε πτυχίο από το Αστικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης, το οποίο μόλις είχε ιδρυθεί. Αν μη τι άλλο θα είχατε και επιλογές…!!!
Οι φοιτητές
Οι φοιτητές του 1990 δεν διέφεραν και πολύ από τους σημερινούς. Απέφευγαν να ασχολούνται με τα συνδικαλιστικά, μερικοί πατούσαν στα μαθήματα, και πολλοί γέμιζαν τα γύρω από το Πάντειο στέκια.
Τα κινητά τηλέφωνα ότι είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν και η κατοχή τους αυτομάτως σήμαινε ότι κάποιος είχε κοινωνικό στάτους. Οι φοιτητές, κυρίως της ΔΑΠ, αγόραζαν μανιωδώς τον Αδέσμευτο Τύπο, καθώς δημοσίευε κάθε μέρα ένα κουπόνι. Με την συμπλήρωση εκατό κουπονιών ο κάτοχός τους έπαιρνε δώρο, εντελώς δωρεάν, ένα κινητό τηλέφωνο, πανάκριβο δώρο για την εποχή (ξέρετε από εκείνα που έμοιαζαν με ασύρματους με το πορτάκι και την κεραία να εξέχει)!
Τα στέκια τότε όμως ήταν λιγοστά. Οι περισσότερες καφετέριες στον πεζόδρομο του Παντείου δεν υπήρχαν, ούτε ο Γρηγόρης και τα Everest, τα οποία άνοιξαν τέλη της δεκαετίας του 1990. Ο Φεντιάς –ο οποίος επίσης έφυγε πρόσφατα από κοντά μας- υπήρχε ως σταθερή αξία, ενώ οι καφετέριες ήταν αυτές οι οποίες βρίσκονται μπροστά από το Πάντειο, μεταξύ του νέου και του κεραμιδί κτιρίου.
Στέκι των φοιτητών ήταν και το περίφημο «στέκι» στον ημιώροφο της φοιτητικής εστίας του Παντείου. Τότε η φοιτητική εστία, από την οποία το μόνο που λειτουργεί σήμερα είναι το εστιατόριο, έσφυζε από ζωή. Στο στέκι συγκεντρώνονταν όλοι οι φοιτητές που διέμεναν εκεί, και όχι μόνο, για τάβλι, καφέ και κουβέντα.
Οι παρατάξεις
Α, όλα κι όλα οι φοιτητές μπορεί να μην ασχολούνταν με τις παρατάξεις αλλά ασχολούνταν αυτές μαζί τους. Από το 1990 έως το 1994 πρώτη δύναμη ήταν η ΠΑΣΠ, ενώ από το 1995 μέχρι σήμερα, όπως ξέρετε η ΔΑΠ.
Φυσικά, όπως κάθε φοιτητικό κίνημα που σέβεται τον εαυτό του, είχε και τις μορφές του που ξεχώριζαν! Η ΠΑΣΠ, τον περίφημο Νικολάου, ήδη τριαντάρη τη δεκαετία του ενενήντα, ο οποίος είχε ξεμείνει στο πανεπιστήμιο και κατείχε όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός παλιού καλού φοιτητοπατέρα. Κάθε φορά που έβγαζε λαύρους λόγους στα αμφιθέατρα, αυτά σείονταν με συνθήματα του τύπου: «Νικολάου στη Βουλή, για να φύγει απ’ τη σχολή!» και άλλα συναφή.
Η ΔΑΠ ξεχώριζε για τις πανέμορφες κοπέλες της και τον… Διαμαντή! Ο Διαμαντής (επώνυμο: Βασιλακούδης) αλώνιζε τα αμφιθέατρα και έβγαζε τρεις φορές την ημέρα λόγους επί παντός επιστητού. Κάθε φορά που οι φοιτητές τον έβλεπαν να μπαίνει στα αμφιθέατρα, επικρατούσε πανικός καθώς δεν ήξεραν από πού να βγουν γιατί δεν άντεχαν άλλο. Πίσω όμως από το βερμπαλισμό του και τα συνηθισμένα πολιτικά ψέματα που έλεγε, κρύβονταν ένας από τους λίγους πραγματικά άξιους εκπροσώπους φοιτητικών παρατάξεων, και οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
Ο «Συνάδερφος» Χρήστος, από το περίφημο «Συνάδελφοι» που συνήθιζε να λέει όταν ξεκινούσε το λόγο του, της Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας θα μείνει επίσης αξέχαστος σε πολλούς.
Και κοντά σε αυτούς και η… Μάγκυ! Φοιτήτρια που άνηκε στην ΕΣΟΦ και πωλούσε την εφημερίδα «Εργατική Αλληλεγγύη»… Συνήθως ο διάλογος που ακολουθούσε με τους φοιτητές ήταν ο εξής: «Θα πάρεις Εργατική Αλληλεγγύη;», «Όχι», «Και γιατί δεν θα πάρεις; Θες να σε στείλουν φαντάρο στη Γιουγκοσλαβία;;»… οπότε ο φοιτητής έμενε κόκαλο!
Από τις αυτόνομες παρατάξεις όπως τη ΦΑΠΑ (Φοιτητές Αστικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης), την Κοινωνιολογική Δημιουργία, την Κίνηση για την Αυτοοργάνωση του Πολιτικού, ξεχωρίζουμε τα Αυτόνομα ΜΜΕ, ανεξάρτητη παράταξη του τότε τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Επρόκειτο για παράταξη λίγο ελιτίστικη και με πάρα πολύ μεγάλη υποστήριξη από τους φοιτητές και τους καθηγητές του τμήματος σε σημείο που για χρόνια πολλές παρατάξεις δεν τολμούσαν να κατεβάσουν εκεί υποψηφίους. Αναφέρονταν χαρακτηριστικά παραδείγματα φοιτητών οι οποίοι τόλμησαν να θέσουν υποψηφιότητα με άλλες παρατάξεις και έχασαν τους φίλους τους, δεν τους μιλούσε κανείς, θεωρούνταν προδότες και λοιπά και λοιπά!
Τα πάρτυ
Και φυσικά υπήρχαν τα περίφημα φοιτητικά πάρτυ. Πάρτυ διοργάνωναν όλη τη χρονιά, οι πάντες! Πρώτες και καλύτερες οι φοιτητικές παρατάξεις φυσικά, αν και φυσικά στα πάρτυ τους πήγαιναν όχι μόνο οι ψηφοφόροι τους αλλά και καθένας που ήθελε να περάσει καλά.
Τα πάρτυ γίνονταν στο εστιατόριο της εστίας (όσο και αν φαίνεται δύσκολο να το πιστέψει κανείς σήμερα), ενώ όταν ο καιρός το επέτρεπε, κυρίως το φθινόπωρο ή την άνοιξη στο προαύλιο του πανεπιστημίου.
Για πιο πριβέ καταστάσεις, κυρίως από φοιτητές που γιόρταζαν κλπ, υπήρχε και το στέκι, στον ημιώροφο του Παντείου όπου γίνονταν εκδηλώσεις, ενώ ενίοτε, πάρτυ γίνονταν μέχρι και στην ταράτσα της φοιτητικής εστίας.
Φυσικά για να ευλογήσουμε τα γένια μας… τα μεγαλύτερα πάρτυ στην ιστορία του Παντείου είχαν πραγματοποιηθεί από τα Παντειακά Νέα, στο προαύλιο του Παντείου όπου επί δύο συνεχόμενες χρονιές η εφημερίδα είχε διοργανώσει συναυλία με τους Πυξ Λαξ. Χιλιάδες κόσμου είχε συρρεύσει τότε στο Πάντειο από όλη την Αθήνα.
Αν μη τι άλλο περνούσαμε καλά!
Τα Παντειακά Νέα
Τελευταία αφήσαμε τα Παντειακά Νέα, την εφημερίδα που είχε ταυτιστεί με τους φοιτητές του Παντείου. Το γραφείο της εφημερίδας βρίσκονταν στο ισόγειο της φοιτητικής εστίας. Ακόμα και σήμερα, αν και εγκαταλελειμμένο, όπως και το σύνολο της εστίας, στα τζάμια του, όποιος περάσει απ’ έξω θα δει την επιγραφή «Παντειακά Νέα». Εκεί συγκεντρωνόμασταν τότε για να συζητήσουμε, να διασκεδάσουμε, να περάσουμε καλά. Η εφημερίδα είχε γίνει σημείο αναφοράς για όλους τους φοιτητές.
Μας σταματούσαν στο δρόμο και μας έλεγαν «γράψε για εκείνο, γράψε για το άλλο». Και όλοι φυσικά προσπαθούσαν να έχουν την εφημερίδα με το μέρος τους. Φοιτητικές παρατάξεις, καθηγητές και άλλοι παράγοντες. Ο γράφων είχε γίνει δέκτης παραπόνων, απειλών, προσφορών για να γραφτεί ή να μη γραφτεί κάτι στην εφημερίδα. Τα περιστατικά που έχουμε να θυμηθούμε πολλά, αστεία, σοβαρά, συγκινητικά. Θα αναφέρουμε ένα, έτσι για αυτοσαρκασμό…
Τελειώνοντας δεν μπορούμε εμείς οι παλαιότεροι παρά να εκφράσουμε την ευχή, η νέα γενιά που αναλαμβάνει την εφημερίδα από εδώ και πέρα να την κάνει ακόμα μια φορά σημείο αναφοράς και σε δέκα χρόνια να γράφει κι εκείνη τις δικές της αναμνήσεις από τη δεκαετία του 2000.
Τάκης Τατίνας
παντειακά νέα 